Vandaag heb ik even geen zin

Vandaag had ik geen zin. Nergens in, ook niet in het schrijven van een dagelijkse blog. En dat is oké, bedacht ik.

Ik had vandaag geen zin. Geen zin om een blog te schrijven, zoals ik me voorgenomen had om elke dag te doen. Geen zin om aan mijn promotie te werken, zoals ik de afgelopen week wel had gedaan. Geen zin om te reageren op al die enthousiaste verzoeken van collega-ondernemers om een vrolijke vlog op te nemen, een onlinetraining op te zetten, plannen te maken voor het najaar als de crisis hopelijk weer voorbij is… Zelfs geen zin om een stukje te gaan fietsen of hardlopen, zoals ik de afgelopen week elke dag had gedaan.

Ben je ziek?, vraagt mijn partner

‘Nou, dan maak je maar zin’, zou mijn moeder hebben gezegd. Je wil niet weten hoe vaak ik die opmerking, auteur van het boek De Zinmakers, wel niet gehoord heb. Wij mensen zijn zinmakers, is de centrale boodschap van dat boek. Die zin is namelijk niet gegeven, dus moeten we zelf aan de bak. Zin maken, bijvoorbeeld door zinnen te maken, en zo betekenis te geven aan een zin-loze werkelijkheid. Je wordt geboren, je gaat dood, en daar tussenin probeer je er wat van te maken.

Maar ook daar heb ik even geen zin meer in

Natuurlijk, ik word net als iedereen een beetje depri van het nieuws. Ik hoor de berichtgeving over een dodelijk virus dat razendsnel om zich heen grijpt en overal dood en verderf zaait. En ondertussen zie ik mensen op het strand genieten van het mooie weer en hoor dat dat echt niet meer kan. Maar wat moeten we dan nog? Heeft het leven nog wel zin als we niet eens meer op zondagmiddag een wandelingetje mogen maken op het strand of in het bos? En voor hoelang? Straks wordt het zomer en zitten wij allemaal opgesloten in onze huizen.

Daar word ik neerslachtig van, van dat vooruitzicht

En tegelijk denk ik: stel je niet zo aan. Je moet niet zo zeuren. Wees blij dat je een dak boven je hoofd hebt en dat er voldoende toiletpapier in de supermarkten ligt en dat er goed voor corona-patiënten wordt gezorgd en dat jij en je familie nog gezond zijn en…

Tel je zegeningen

Maar dat helpt niet. Wat wel helpt, is deze gedachte: misschien hoort het er ook wel bij, die gevoelens van neerslachtigheid en zinloosheid. We zitten in een tussentijd, waarin we (in elk geval tijdelijk) afscheid moeten nemen van een leefstijl die weliswaar in veel opzichten niet ideaal was, maar toch ook wel heel comfortabel aanvoelde. Een leefstijl waarin het heel normaal was om op vrijdagmiddag met vrienden in de kroeg af te spreken en je te bezatten met veel te duur bier, om met collega-ondernemers een kop koffie te drinken en snode plannen te maken voor een betere wereld, naar de sportvereniging te gaan om samen met andere enthousiastelingen rondjes te rennen op de atletiekbaan, of zelfs op donderdagmiddag op het vliegtuig te stappen om nog diezelfde avond over de Ramblas in Barcelona te kunnen wandelen. En nu moeten we nogal plotseling overschakelen op een soort van minimalistisch leven waarin dat allemaal niet meer kan.

Dat is wel even wennen

Bij afscheid nemen hoort rouw. Gevoelens van verdriet, even niet meer weten wat je moet, de ervaring van zinloosheid…

In plaats van die gevoelens te negeren en te begraven onder dingen doen, bezig blijven, plannen maken, zou het wel eens verstandig kunnen zijn om ze toe te laten en een plek te geven. Even niet bezig zijn, maar gewoon met een dekentje op de bank liggen en toe te geven aan die gevoelens van verdriet en zin-loosheid. Het hoeft even niet, het is oké zo.

Vandaag heb ik even geen zin  

(maar ondertussen toch wel weer een blog geschreven en zin-nen gemaakt, ik kon het niet laten 🙂 )