Groepsprocessen hebben hun eigen dynamiek, waarop niemand controle heeft, hooguit invloed. Waldorf en Statler laten zien hoe dat werkt.

Vorige week mocht ik weer eens een live groepsgesprek begeleiden. Ik informeer een paar dagen later altijd even hoe men erop terugkijkt, me realiserend dat mensen in de uren na het gesprek op heel veel verschillende manieren betekenis kunnen geven aan het gesprek en dat dit zijn eigen dynamiek heeft.

Statler en Waldorf

Ik moet dan altijd denken aan het duo Waldorf en Statler bij de Muppit Show, die eerst enthousiast roepen dat de show weer geweldig was, maar zich dan realiseren dat het hun rol is om de zuurpruim uit te hangen en dan hun oordeel steeds verder downgraden. Totdat het waardeloos is: boohoo.


Met andere woorden: ieder gesprek (ieder groepsproces) heeft zijn eigen dynamiek die niet stopt bij het einde van het gesprek. Het gaat ook daarna nog gewoon door, soms maandenlang. En niemand van de deelnemers heeft controle op wat er ontstaat, hooguit invloed. We zijn allemaal spelers in het spel dat organisatie heeft (of het groepsgesprek in dit geval).

Je doet je best

Ook de begeleider van zo’n gesprek heeft geen controle op wat er ontstaat, alleen maar invloed. Je doet je best, en hoopt dat de deelnemers iets kunnen produceren waar zij zelf wat aan hebben. Als zij daar om wat voor reden niet in slagen, kan dat aan jouw begeleiding liggen, maar net zo goed aan de setting, wat er een dag eerder op kantoor is gebeurd of aan grotere maatschappelijke ontwikkelingen.

Altijd goed om je dat te realiseren. ‘Het was fantastisch…’