Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik was maandag wel een beetje ontdaan. Daar gaan we weer, dacht ik. We waren net weer een beetje opgekrabbeld en weer wat ont-moetingen aan het organiseren, en dan gooit zo’n virus weer roet in het eten.
Niet dat ik de intelligente lockdown in het voorjaar zo erg vond. Ik vermaakte me eigenlijk prima, met mijn promotie en sport en af en toe een blogje schrijven en wat andere projecten. Het heeft ook zo z’n voordelen om een tijdje wat minder afspraken te hebben, niet naar de kroeg te kunnen en heel gefocust te kunnen werken aan een paar projecten. En op zich kan ik me ook nu wel weer verheugen op nog zo’n periode.
Maar dat verheugen wordt overschaduwd door onzekerheid. Hoe lang gaat het duren? Wat betekent deze nieuwe periode van beperkingen voor mijn inkomen? Moet ik nu als een malle online dingen gaan doen, zoals ik veel van mijn collega-zzp’ers zie doen? Maar hoe dan? Wat dan?
Het vergt soms een ferm besluit om je niet teveel te laten leiden (en lijden) door onzekerheid en angst en vooral proberen te genieten van de ruimte die deze nieuwe situatie ook biedt. Even slikken, diep ademhalen; oké, daar gaan we weer…
Herken je dit?
Beste,
Ik vind dat het deze keer veel verder gaat, een goed geïnformeerd mens die kritisch kijkt ziet dat we voor het lapje worden gehouden door de overheid. Dit heeft een behoorlijke invloed op mijn welzijn en humeur. Zou het echter noodzakelijk zijn dan kan ik me daarin voegen. Maar mij moedwillig beperken in mijn vrijheid en het verplichten van dragen van mondkapjes enzo meer is onderdrukking. Ik weet dat ik niet de enigste ben in NL en ik weet dat er ook onnodig veel mensen leiden hierdoor, ook mensen die door de angst gedreven worden. Dit wilde ik u even melden.
Mvrg.
Paul Klaren
Dag Paul,
Gelukkig leven we in een land waar iedereen zijn eigen mening mag hebben. Ik ben het niet met je eens, en voel met je mee.
Hartelijke groet,
Ben